Mój syn mnie wykończy.... czyli nocne wyznania matki karmiącej

Jestem osobą bardzo cierpliwą. Wierzcie mi, bardzo! 

A przynajmniej tak myślałam, dopóki nie miałam dzieci ;)

Jestem też ogromną zwolenniczką karmienia piersią i pragnę karmić mojego syna przez około rok. Ale jak tak będzie dawał mi popalić, to nie wiem ile wytrzymam, a on dopiero ma 6 miesięcy :(:(:(

Możecie rzucić we mnie falą hejtu, oskarżać o egoizm, ale tak dłużej się nie da funkcjonować... 

Wiem, że dzieci to poświęcenie, że to wyrzeczenia, w końcu świadomie podjęliśmy decyzję, że pragniemy mieć dwójkę i z dziką satysfakcją biorę na klatę nie tylko te radosne chwile, ale i trudy i znoje macierzyństwa.

Tylko czy dziecko, które budzi się w nocy co godzinę i uciszyć może je tylko przystawienie do piersi, to jest ok? Da się tak żyć? Czy przemęczona mama, struta, niewyspana, to zdrowy osobnik dla otoczenia? Jak długo tak pociągnę? Mam to przeczekać? Ile wytrzymają ze mną bliscy?

Próbuję tego mojego najukochańszego na świecie bączka dokarmiać przed nocką, ale nawet po kaszce budzi się godzinę po jedzeniu. 

Może spragniony? Fakt, u nas w domu w nocy jest 26 stopni, wszystkie okna pootwierane, a firanka nawet nie drgnie. Może po prostu chce mu się pić? Od miesiąca uczymy się pić z butelki, na wypadek chociażby takich sytuacji, ale kurcze Tymuś uparty - NIE i koniec. Różne smoczki przetestowane, żaden nie przypasował. Różne płyny podawane - woda, herbatka, mleko modyfikowane, nawet mojego mleka z butli nie zaciągnął, tylko krzywił się jakby mu ktoś sok z ogórów  czy cytryny zapodał. O co kaman???

A może ja mleka mam mało? Czy to w ogóle możliwe, że przy regularnym karmieniu i to tak częstym laktacja by się osłabiła, albo jakość mleka? Przecież to nocne mleko jest wysoko kaloryczne i dużo tłustsze niż produkowane w dzień. Chyba zapodam normalnie kapsułkę na laktację i może chociaż ta wątpliwość się rozwiąże? Ratunku!

Co gorsza, jak się Tymuś w nocy obudzi, to krzyczy wniebogłosy i nic go nie uspokaja, tylko cyc. Może jeszcze gdyby nie druga pociecha w pokoju obok, która rano musi wstać do żłobka, to człowiek by dłużej próbował w inny sposób go uspokoić, a tak to czuję dodatkową presję... Szczególnie, że ostatnio kończy się to właśnie tak, że ja uspokajam Tymulka, a mąż ląduje przy łóżku wybudzonej i płączącej Tosi, która najchętniej też poszukałaby ukojenia w ramionach mamusi...

Nie wiem co robić. Czuję się cholernie bezradna... 

Może któraś z Was poratuje i podpowie co robić?